Op 24 juli 1753 werd de Amsterdamse Zeedijk opgeschrikt door ijselijk gekerm, een verschrikkelijk gehuil en een hoop geschreeuw. Het was het spook van Mooie Helena die tot in de eeuwigheid moest boeten voor de vreselijke daad die zij had verricht…
Halverwege de Zeedijk in Amsterdam stuit je op een steeg die de naam ‘Spooksteeg’ draagt. De steeg is vernoemd naar de geest van Mooie Helena. Tot tweemaal toe spookte zij dagen achtereen over de Zeedijk. Lang geleden hoor, maar of ze haar rust inmiddels heeft gevonden?
Helena en haar zus Dina woonden op de Zeedijk waar hun vader een leerlooierij had. Helena was bloedmooi maar een ontzettend kreng, Dina daarentegen was lief en zachtaardig. De jonge zeeman Wouter was tot over zijn oren verliefd op de lieve zus en zij op hem. Dit tot grote ontevredenheid van Helena die ook verliefd op Wouter was. Op alle mogelijke manieren probeerde ze de relatie tussen haar zus en de zeeman te saboteren. Toen Dina daar lucht van kreeg vlogen ze elkaar in de haren. Helena duwde Dina tijdens het gevecht de diepe looikelder in. Het meisje bleef bewusteloos liggen en Helena, het secreet, sloot het kelderluik. Toen bleek dat Dina nog leefde sloeg Helena haar de hersens in.
Iedereen ging uit van een ongeluk en Wouter vulde de leegte die zijn geliefde Dina achterliet met het gezelschap van Helena. Ze trouwden, maar gelukkig werd Helena nooit. De moord hield haar altijd bezig. Op haar sterfbed biechtte ze de verschrikkelijk daad uiteindelijk toch op aan haar man. Wouter reageerde vol afschuw en woedend schreeuwde hij haar toe dat ze nooit haar rust zou vinden.
En zo kwam het dus dat iedereen zich ongans schrok in die juli in 1753. Het gekerm en gehuil hiel dagenlang aan. De schout ging op onderzoek uit maar kon niets vinden. Het moest dus wel de geest van Helena zijn.
In 1853, precies honderd jaar later, klonk hetzelfde geluid weer. Honderden, misschien wel duizenden mensen kwamen erop af. Wederom werd de hele omgeving binnenste buiten gekeerd en ook nu werd er niets gevonden…
In juli 1953 verwachtten veel mensen dat Helena weer van zich zou laten horen. Kranten wijdden er artikelen aan en de Zeedijk stroomde vol verslaggevers en nieuwsgierigen. Helaas voor de aanwezigen, dit keer bleef het rustig. Misschien in 2053 dan?
Bron: ‘Amsterdamse volksverhalen’ samengesteld door Kim Druijven en ‘Mysteries in Nederland’ door Martijn Adelmund.