Vroeger was men dol op brave, deugdzame kinderen en om te zorgen dat ze zo braaf en netjes bleven, namen de Alkmaarse moeders hun kinderen vaak mee naar een graf in de Grote- of Sint Laurenskerk. Op dit graf zat een koperen plaatje gespijkerd en wel met een opmerkelijke reden.
In dit graf lag een kind dat ooit zijn moeder had geslagen. Het kind overleed later en de treurende familie begroef hem in de Grote Kerk.
Er gebeurde daarna iets vreemds, iets wat nog nooit iemand had gezien. Het handje waarmee de jongen zijn moeder had geslagen groeide dwars door de zerk heen naar buiten. Besloten werd nog een steen op het graf te leggen, maar ook hier groeide het handje weer doorheen. Toen bedacht iemand dat een koperen plaat misschien uitkomst zou bieden. De plaat werd stevig vastgemaakt en sindsdien is de hand in het graf gebleven.
Als de kinderen dit verhaal van hun moeders hoorden, daar aan de rand van het graf, lieten ze het natuurlijk wel uit hun hoofs om iets stouts uit te vreten.
Na de grote restauratie van de kerk in de jaren ’90 werd een nieuw plaatje op het graf bevestigd met daarop een hand en een versje dat het verhaal vertelt:
‘Hieronder ligt een kind begraven
dat zijn moeder heeft geslagen
Zijn handje stak steeds heel gemeen
door de zerk van twee, drie lagen
Men sprak bezorgd over dit fenomeen
door metaal kan de hand niet heen
De afsluiting zal slechts slagen
zonder zo’n deugniet op deze steen’
(Met dank aan de vrijwilligers van de Grote Kerk in Alkmaar.)
Mijn moeder is niet in Alkmaar geboren en getogen. Dat was in Wormer, maar vroeger zei ze dit ook tegen mij. Niet dat ik haar ooit heb geslagen hoor. Maar ze vertelde het gewoon wel eens. In welke context kan ik me niet herinneren. Ik ben ook al 78 nu…
Net als gezegdes en spreekwoorden zeiden wij dit weer tegen onze eigen kinderen en nu tegen de kleinkinderen. Ze geloven het verhaal niet, maar dan vertellen we van de koperen plaat in de Grote Kerk in Alkmaar.
Dat is het ‘bewijs’ dat opa en oma niet zomaar wat vertellen! 😉
Dank voor je leuke reactie Mary!
Vroeger zei mijn moeder en haar moeder het ook (woonde toen in Heemskerk) En ik ook weer tegen mijn kinderen. Maar niet alleen je hand ook je tong als je die had uitgestoken of je voet. Wij zeiden wel eens Tjee wat zal het druk worden ons (van mijn broers en zussen ook) hele lijf komt er boven. Maar nooit geweten waar dat verhaaltje vandaan kwam