Geesten in de schoolgang (Bergen NH)

Het is een jaar of vijftien geleden dat Martin Jansen aan de slag ging als schoonmaker op de Adriaan Roland Holstschool in Bergen. Dagelijks liep hij met bezems, dweilen en een stofzuiger door de lange gangen met hoge plafonds.

Het prachtige pand maakte ooit deel uit van een enorm kloostercomplex. Altijd kon Martin ongestoord zijn werk doen, overdag. Later besloot hij dat het fijner was om ’s avonds en ook ‘s nachts te werken. Zijn dochter en een vriendin gingen vaak mee om te helpen. Na die aanpassing van werktijden werden zij getuigen van vreemde zaken.

Bezems

‘De meiden waren boven bezig en ik beneden. We hielden even pauze om buiten een peukie te doen. De meiden zetten hun bezems tegen de muur. Twee bezems dus. Toen we weer terugkwamen stond er een derde bezem naast. Ook was ik ’s avonds een keer alleen op de tweede verdieping. Je kijkt vanaf daar over de binnenplaats recht de andere vleugel in. Ik kijk dus naar de overkant en zie gewoon iemand lopen in één van de lokalen. Ik ging eropaf, maar er was niets meer. Echt heel vreemd.  Als ik naar binnenging haalde ik eerst het alarm eraf en deed dan alle deuren op slot. Ook beneden in de hal hebben we het meegemaakt. Er liep iemand met een zwarte cape om. We draaiden ons om en hij was weg.’

Duits feestgezang

‘Of die keer dat dat ik en mijn dochter hier op vrijdagavond kwamen. Ik deed het alarm zoals altijd uit en opende de klapdeuren. Op dat moment hoorden we feestgezang. Het waren Duitse liederen. Ik deed de deuren weer dicht en in één klap was het doodstil. Zo stil dat ik er echt kippenvel van kreeg. Opnieuw openden we de deuren en het gezang klonk weer. Toen zijn we maar aan het werk gegaan. Ja, ik hebt best veel meegemaakt hier. Eigenlijk vertelde ik het nooit aan iemand, want ze zouden me vast voor gek verklaren. Hoewel ik het dus ook heb meegemaakt met mijn dochter en haar vriendin erbij. Zij zagen en hoorden hetzelfde. Toch durfde ik er op school niet over te praten. Tot ik een keer Rupert de conciërge tegenkwam in de gang en hij me ook zulke verhalen vertelde.’

Gevluchte bouwvakker

Rupert Maier is aangeschoven en beaamt de lezing van Martin. ‘Ik heb niet zulke concrete ervaringen als Martin, maar voel altijd dat er iets aanwezig is. Afgelopen zomer werd hier druk verbouwd en vroeg in de ochtend kwamen de bouwvakkers aan. Ze parkeerden hun wagen, stapten uit en zagen op de eerste verdieping een raam opengaan. De school was toen gesloten. Aan het einde van de dag gingen ze weer naar hun bus en datzelfde raam ging dicht. Eén van de bouwvakkers is daarna niet meer teruggekomen, zo bang was hij. Zijn collega’s lachten hem uit. Ook ken ik het verhaal van een collega die ’s avonds bezig was in de school. Hij liep met een plank over de gang en opeens viel er uit het niets een oorbel in zijn hand. Het was een klein zilveren hangertje met een blauw steentje erin. Die heeft nog een tijdje bij de receptie gelegen, maar is uiteindelijk verdwenen. ‘

Meer dan 1

Voetstappen. Ademhalingen. De mannen hebben het meegemaakt. ‘Het gebeurt alleen ’s avonds en ’s nachts’, gaat Martin verder. ‘Ik denk dat het overdag te druk is. Na 12 uur voel je de spanning echt en ik vind het prettig’, lacht hij. ‘Ze zullen wel zeggen die is niet goed bij z’n hoofd. Wat er is is niet slecht. Dat weet ik 100% zeker. Ik heb me nooit onveilig gevoeld. Waarschijnlijk zijn er meerdere geesten. Al die dingen gebeuren namelijk boven en beneden tegelijk.’

Een docente komt even langs terwijl we buiten zitten en weet direct waar we het over hebben. ‘Ik heb zelf nooit iets gehoord of gezien, maar weet van een collega dat ze een stem heeft gehoord toen ze alleen in haar lokaal was. Het is erg interessant. Houden jullie me op de hoogte?’

Wit zwijntje

Martin: ‘Ik heb dit nooit ergens anders meegemaakt. Alleen in dit gebouw. Het frustreert een beetje. Je weet dat er iets is, maar de helft gelooft je niet.’ Het meeste opmerkelijke heeft hij dan nog niet eens verteld. Iets wat in één klap nog meer getuigen opleverde. ‘Jaren geleden ben ik ’s nachts door de hele school gelopen om een filmpje te maken. Ik vond het wel leuk om aan m’n vrienden te laten zien waar ik werkte. Ik filmde dus alles en plaatste de video op Hyves en stuurde het naar wat mensen. En toen werd ik gebeld.

–Heb je zelf wel goed naar dat filmpje gekeken? Vroeg een vriend.

Hoezo dan?

-In de kelder loopt een wit zwijntje en het verdwijnt gewoon in de muur!

Ik zal eens kijken, zei ik, maar ik ben bang dat je niet goed bij je pan bent. Ik ging achter de computer zitten en inderdaad! Op seconde 131 zie je twee rode muren en een heel klein wit zwijntje dat in die muren verdwijnt. Toen belde m’n oudste dochter op. Nou die gelooft echt nergens in.

–Pap, heb je wel goed gekeken en geluisterd? Je hoort in het filmpje iemand “mama” roepen! En in de hoek bij de trap zit een klein persoon gehurkt.

Nou ja, dacht ik. Toen ik filmde was er niets te horen en niets geks te zien. Dus ik bekijk de boel opnieuw en ja hoor. Je hoort duidelijk “mama” en bij de trap zit iets kleins gehurkt.’

Geesten filmen

Het verhaal is nog niet ten einde. Want Rupert heeft de hoop ook één en ander vast te leggen. Met een jachtcamera voorzien van een bewegingssensor maakt hij sinds enkele weken opnamen in verschillende ruimtes binnen de school. En ook Martin is nog op zoek naar de oude telefoon waarmee hij ooit het filmpje maakte dat zoveel stof deed opwaaien.

Update: het oude beeldmateriaal is nog niet boven water en de sessies met de jachtcamera hebben geen opmerkelijke zaken opgeleverd.