De waker van Duin & Kruidberg

Een landgoed zoals een ieder het uit zou tekenen. Glanzend gras, machtige bomen en een indrukwekkende waterpartij. En uiteraard een landhuis als een kasteel te midden van dat moois.

Nachtreceptionist

Het huis op landgoed Duin & Kruidberg in Santpoort-Noord was ooit het grootste woonhuis van Nederland. Tegenwoordig doet het dienst als luxueus hotel en conferentieoord. Paul Weidmann voelt zich helemaal thuis op deze plek. In 1997 zette hij voor het eerst voet over de drempel om te solliciteren naar een functie in het hotel. Hij kreeg de taak van nachtreceptionist.

En zo heet Paul ons rond middernacht opgewekt welkom in het monumentale pand. We mogen plaatsnemen in de lobby. ‘Hotellobby’ klinkt al gauw als een strak gepleisterde ruimte met één wand voorzien van hip behang, abstracte kunstvoorwerpen en een uitgekiend lichtplan, maar dat is de lobby van Duin & Kruidberg zeker niet. Hier oogt het als de living van een adellijke familie uit het Engeland van begin 20^e eeuw.

Invloedrijk man

Jacob Theodoor Cremer liet het huis begin 20^e eeuw bouwen. Hij was dan wel niet Engels of van adel, maar als grootondernemer en politicus wel vermogend en invloedrijk. Hij reisde de wereld over en was onder meer werkzaam in Indonesië. Van zijn reizen nam hij souvenirs mee die hij allemaal verwerkte in zijn huis. Zo zijn er naast de prachtig uitgehouwen beeltenissen van zijn vrouw en kinderen ook bijzondere lampen, schilderijen en spiegels te zien. En een  vrolijk ornament met daarop een man met wapperende sjaal in een auto. ‘De heer Cremer was één van de eersten in het land met een auto. Hij investeerde ook in de automobielenfabriek van Spijker. Het was een man met een vooruitziende blik die zulke bedrijven  graag steunde. Hij was bijvoorbeeld ook één van de geldschieters van Fokker.’

Moord

Naast al dat moois bracht hij ook een ander souvenir mee, zonder dat hij het wist. Vanuit Indonesië liet hij bedienden overkomen om te werken op zijn landgoed. De geest van een vermoorde man reisde met hen mee. Hij was gedood door één van de personeelsleden van Cremer en zolang zijn moordenaar niet was gestraft vond de ziel van de man geen rust. Hoezeer hij de dader daadwerkelijk heeft gekweld is onbekend. Wel vertelt het verhaal dat de geest ontdekte dat zijn vermeende moordenaar onschuldig was. Schaamte overviel het spook en om het goed te maken nam hij zich voor vanaf dat moment te zorgen dat alle bezoekers van het landhuis zich veilig zouden voelen.

‘En daar geloof ik ook echt in’, vertelt Paul. ‘Ik heb me hier altijd veilig gevoeld, op die ene keer na. Dat was tijdens de grote verbouwing. Iets klopte er die dag niet, net of de geest niet meer aanwezig was. Normaal voel ik die aanwezigheid wel. Er kwam iets ongemakkelijks over me en ik wachtte af of er iets zou gebeuren. Maar er gebeurde niets en de dag erna was alles weer normaal. Achteraf bleek dat ze die dag iets aan de vloer hebben gedaan. In één van de ruimtes hier zit een vlek. Er is meermaals geprobeerd die te verwijderen, maar steeds komt de vlek terug. Er is toen iemand met verstand van zaken gekomen en hij wist te vertellen dat op die plek krissen zijn begraven. Krissen zijn dolken met een kronkelend lemmet en als je in Indonesië geluk over je huis wil begraaf je die onder de vloer. Dat is hier dus ook zo. De man adviseerde de krissen en de vlek te laten zitten.’

Kinderstemmen

Het huisspook manifesteert zich zo nu en dan en zeker niet bij iedereen. ‘Mijn jongste zoon staat erg open voor spirituele zaken. Toen hij nog klein was vierden we hier met een groep mensen kerst. Het hotel was helemaal leeg en de volwassenen stonden in de keuken terwijl de kinderen hier beneden in de hal aan het spelen waren. Op een gegeven moment hoorden we allemaal kinderstemmen van de bovenste verdieping komen en we lieten ze lekker hun gang gaan. Op een gegeven moment hoorde ik mijn zoon boven roepen “Kom op nou, ik wil er ook in. Doe die deur nou open!” Ik besloot maar even te kijken en liep de keuken uit. In de hal zag ik dat alle andere kinderen rustig een video zaten te kijken. Maar ik had eerder toch echt al die stemmen van boven gehoord. Ik vroeg me dan ook af met wie mijn zoon aan het praten was. Helemaal bovenaan de trap stond hij nog steeds voor een dichte deur te roepen dat hij naar binnen wilde. De deur was op slot, maar hij vertelde dat hij zijn vriendjes naar binnen had zien gaan en graag mee wilde spelen. Ik heb de deur geopend en samen keken we rond. Er was niemand. “Dan zullen ze wel weer beneden zijn” zei hij.

Don Quichot, Socrates en de nar

Boven de grote haard in de lobby staan drie beelden van figuren die een inspiratie vormden voor meneer Cremer. Don Quichot, filosoof Socrates en een nar. ‘Die beelden wisselen dus wel eens van volgorde. Er zijn oude foto’s waarop de beelden in een andere volgorde staan dan nu. Dat zegt natuurlijk niet zo veel, dus ik heb zelf een keer de proef op de som genomen. Ik verplaatste de boel en toen ik later ging kijken stond alles weer in de oorspronkelijke stand. De schoonmaker was nog niet langs geweest en een gast zal er niet aan gaan zitten. Het was de geest denk ik.’

Het torentje

Paul neemt ons mee voor een rondleiding. Door prachtige zalen, lange gangen en langs een maquette van het landgoed. Hier zien we goed dat de waterpartij achter het huis een grote bocht heeft. ‘Dat heeft de heer Cremer zo aan laten leggen omdat zijn vrouw in Londen was opgegroeid aan de Thames en als kind uitkeek op een bocht in de rivier. Hier kon ze dus van een soortgelijk uitzicht genieten.’ Verderop in het trappenhuis zien we een mooie beeltenis van Jacob Cremer. Paul neemt ons uiteindelijk, door het washok, mee naar een trap die toegang biedt tot het torentje. Want daar in de bovenste kamer huist het spook. We zijn benieuwd! Aan de onderste trapleuning hangt een koddig knuffelspookje en we stappen door naar boven. Op de eerste laag staat het klokmechanisme. We merken niets vreemds hier. Dan door naar boven, het domein van het spook. Het licht doet het niet meer…  Zou het?

We kijken om ons heen in het schijnsel van de maan.  We horen, zien of voelen geen vreemde zaken.  Het enige dat we zien is de sterrenpracht die door alle ramen rondom zichtbaar is. We genieten even in stilte en klimmen dan de trap weer af. Het was een mooie nacht met een fijne ontmoeting. En weet je, zo’n beschermend huisspook geeft ook ons een heel veilig gevoel.