Op een zonnige dag is het erg fijn in de Stadskweektuin in Haarlem. Wandelen tussen de wilde bloemen, knoestige bomen, of tussen de meer exotische planten in de kassen. Maar het mooiste is misschien wel de gracht met in het midden een groen begroeide heuvel, waar her en der stukken van oude muren opduiken.
Onder al het zand en groen liggen de resten van wat ooit een statig kasteel was: Huis ter Kleef. Het werd gebouwd in de 13e eeuw en in 1573 met een flinke lading buskruit opgeblazen door de Spanjaarden om te voorkomen dat de Geuzen er nog iets aan zouden hebben. Sindsdien is Huis ter Kleef een ruïne.
In de tijd dat alle muren nog rechtop stonden woonde er de prachtige jonkvrouw Margrete. Een stoere ridder beminde haar en trok op een avond in vol ornaat naar het kasteel om te vertellen dat hij zou gaan strijden in Hagesteyn. Zijn grote wens was om met haar te trouwen als dit alles achter de rug was. De jonkvrouw reageerde allesbehalve liefdevol op het aanzoek en zei:
‘Vraag my om minne, wen ge in ’t veld gints bij de dooden ligt!’
Zwijgend en toch enigszins teleurgesteld keerde de ridder zich om en vertrok naar Hagesteyn. Daar liet hij op het bloederige slagveld het leven. Zijn schim keerde echter terug naar Huis ter Kleef om Margrete aan haar belofte te herinneren. Zij lag te slapen toen de geest haar deed ontwaken en om haar minne vroeg.
Met een ijselijke gil schoot ze overeind, waarna ze direct weer neerviel: dood…
(De Dooden-bruid uit ‘Kennemerland. Balladen.’ Van W.J. Hofdijk)
Eén gebouw op het landgoed staat nog wel overeind. Dit is het huis met het torentje, waar vroeger het kaatsspel werd gespeeld. Naar verluidt loopt er nog steeds een onderaardse gang van dit huis naar de ruïnes van het kasteel.
