Een goedgevulde Adelbertusakker tijdens de jaarlijkse viering.
Adelbertus was een opmerkelijk man. Vanuit Ierland trok hij naar Egmond om zijn geloof uit te dragen. Maar ja, de monnik had waarschijnlijk weinig kaas gegeten van het Nederlands, net zo min als de mensen dat hier hadden gedaan van het Iers. En toch wist hij de plaatstelijke bevolking te intrigeren. Hij genas zieken en toen hij de taal meer machtig was klopte men graag bij hem aan voor advies.
Eeuwen na zijn dood komen nog ieder jaar veel mensen naar Egmond om de man te eren. Zo ook vandaag, zondag 26 juni: een fantastische dag voor een Adelbertusviering.
Want de zon scheen en een fijne bries trok over de met klaprozen gevulde Adelbertusakker. Temidden van de akker tientallen stoeltjes, stuk voor stuk gevuld. Eén groep kwam uit vanuit Spaarndam op de fiets (dat doen we ieder jaar, we zijn lid van de Adelbertusparochie daar), her en der zat een Duitse toerist die de viering wel eens mee wilde maken, Heemskerkers waren er, Heilooërs en natuurlijk heel veel Egmonders (Adelbertus hoort gewoon bij het dorp). En wij waren er, omdat Adelbertus een mooi plekje krijgt in ons boek.
De historie van de akker en de heilige beschreven we eerder al; daarom vandaag voor jullie een fotoverslag.
Mooi: klokgelui over de akker.
Daar komen ze, we kunnen beginnen!
Pioenen overal! Geleverd door onze goede vriend Piet Diemeer uit Heemskerk.
Nog meer pioenen, op dé put met geneeskrachtig water.
Daar op het muurtje zit Piet Diemeer van de bloemen.
O, die klaprozen!
Adelbertusreliek. Heel klein. (Jullie hadden een heel geraamte verwacht dames? Nou, dat nou ook weer niet.)
Het is eerder een botpartikel, zo vertelt men ons.
Ter communie.
Na afloop een klinkend applaus voor het koor.