Jan, de groenteman van Bloemendaal, was een vrolijke kerel. Met een lach op zijn gezicht ging hij ’s ochtends naar de veiling om een paar kistjes groente en fruit op de kop te tikken en maakte dan zijn ronde door het dorp.
Jan was getrouwd met Mensje. Het was een mooi stel op de trouwdag. Allebei lachend en stralend. Maar nadat de dokter ’s nachts eens bij Mensje langs moest komen was er van haar lach niets meer over. Ze veranderde in een stille, bleke vrouw. Welk verhaal Jan haar ook vertelde, niets beurde haar op.
Op een vroege ochtend zat iedereen op de veiling te wachten tot Jan kwam. Maar hij kwam niet. Intussen was de veldwachter al een tijd bezig met zijn inspectieronde. Hij keek ook op het erf van de groenteman en toen hij weer terugliep stokte zijn adem van schrik: daar staken twee benen onder een struik vandaan. Het was het lijk van Jan met een mes diep in zijn borst.
Mensje werd natuurlijk direct op de hoogte gebracht van dit vreselijke nieuws. Ze reageerde nauwelijks en staarde apathisch voor zich uit. Allerlei onderzoeken werden uitgevoerd om de moordenaar van Jan te achterhalen. De doktoren constateerden dat zijn hart doorboord was, met een onmiddellijke dood tot gevolg. Daarna werd het lijk onderzocht door een beroemde oogspecialist die bijzondere instrumenten bij zich had met fijn geslepen lenzen. Nadat hij klaar was liet hij anderen ook door zijn lenzen kijken en iedereen verviel in stilte van stomme verbazing.
De echtgenote van Jan werd gearresteerd en beschuldigd van de moord op haar man. In Bloemendaal vroeg men zich af hoe de politie hier achter was gekomen. Het bewijs was zo duidelijk dat Mensje wel moest bekennen. Het laatste wat Jan ooit zag stond haarscherp op zijn dode ogen gebrand. Het was Mensje met een mes in haar opgeheven hand.
De moordenares verklaarde tot de daad te zijn gekomen doordat er geen zegen op hun huwelijk rustte. Kinderen kregen zij nooit en Jan lachte het altijd weg. God zou Mensje gevraagd hebben Jan te straffen. Dat deed ze door zijn hart te doorboren.
(Uit ‘Volksverhalen uit Noord- en Zuid-Holland door Bert Sliggers)